چوپانی گله را به صحرا برد به درخت گردوی تنومندی رسید.

از آن بالا رفت و به چیدن گردو مشغول شد که ناگهان گردباد سختی در گرفت،

 خواست فرود آید، ترسید. باد شاخه ای را که چوپان روی آن بود به این طرف و آن طرف می برد.

 دید نزدیک است که بیفتد و دست و پایش بشکند.

 در حال مستاصل شد…

 از دور بقعه امامزاده ای را دید و گفت:

 ای امام زاده گله ام نذر تو، از درخت سالم پایین بیایم.

 قدری باد  ساکت شد و چوپان به شاخه قوی تری دست زد و جای پایی پیدا کرده و خود را محکم گرفت.

گفت:ای امام زاده خدا راضی نمی شود که زن و بچه من بیچاره از تنگی و خواری بمیرند و تو همه گله را صاحب شوی.

 نصف گله را به تو می دهم و نصفی هم برای خودم…

 قدری پایین تر آمد.

 وقتی که نزدیک تنه درخت رسید گفت:

 ای امام زاده نصف گله را چطور نگهداری می کنی؟

 آنهار ا خودم نگهداری می کنم در عوض کشک و پشم نصف گله را به تو می دهم.

 وقتی کمی پایین تر آمد گفت:

 بالاخره چوپان هم که بی مزد نمی شود کشکش مال تو، پشمش مال من به عنوان دستمزد.

 وقتی باقی تنه را سُرخورد و پایش به زمین رسید نگاهی به گنبد امامزاده انداخت و گفت:

 مرد حسابی چه کشکی چه پشمی؟

 ما از هول خودمان یک غلطی کردیم

 غلط زیادی که جریمه ندارد.

کتاب کوچه 

احمد شاملو